Mt 8, 5-11

Powiedz tylko słowo

Jezus oczekiwał wiary, spotykając się z ludźmi, głosząc Ewangelię, oczekiwał wiary w treści, które przekazywał.
Oczekiwał wiary od przychodzących po uzdrowienie – „według wiary waszej niech się wam stanie, twoje wiara cię uzdrowiła, czy wierzysz, że mogę to uczynić?”
Ale przede wszystkim oczekiwał wiary w swoje Bóstwo, w swoje Boże Synostwo. Pochwalił Piotra pod Cezareą Filipową, gdy ten wyznał wiarę „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga Żywego”.
wielu proszących o pomoc pragnęło, aby Jezus przyszedł, aby dotknął, aby włożył ręce, aby Jego widzialna, dostrzegalna, fizyczna obecność sprawiła oczekiwany cud.
Proszący setnik nie oczekuje przyjścia Jezusa do jego domu. Wyznaje wiarę w Jezusowe słowo, w moc Jego słowa.
Jako rzymski dowódca zna moc słowa – rozkazuje bowiem swoim podwładnym, swoim żołnierzom, swoim sługom, a oni wypełniają jego polecenia. Dlatego też wierzy, że Jezus ma moc swoim słowem uzdrowić jego chorego sługę.
Wydawałoby się, że podobne przekonanie powinni mieć członkowie narodu wybranego, gdyż słowa Starego Przymierza wciąż ukazują Boga działającego przez swoje słowo. Stworzenie świata w Księdze Rodzaju dokonało się Bożym słowem – „rzekł Bóg i stało się.”
A jednak Jezus zadziwił się wiarą setnika – „nie znalazłem tak wielkiej wiary u nikogo w Izraelu.”
Jaka jest moja wiara w słowo Jezusa? Czy też zadziwiłbym Jezusa? Czy wierzę Jego słowu, Jego obietnicom?
Czy wierzę, że jest obecny tam, gdzie się gromadzimy w Jego Imię? Że jest obecny, gdy czytam – słucham – przekazuję Jego słowo zapisane w Piśmie św.?
„Żywe jest Słowo Boże i skuteczne” – mówi Apostoł. A ja wciąż jak niedowierzający Izraelita domagam się i oczekuję znaku, fizycznej obecności Jezusa. Jak Tomasz Apostoł chcę wkładać palce w Jego rany i ręce do Jego przebitego boku. Nie wierzę, gdy mówi: to Ja jestem. Dopiero po dotknięciu Jego osoby wyznaję: „Pan mój i Bóg mój.”
Dopiero gdy moja wiara będzie jak wiara setnika, mogę „iść i głosić”, przekazywać Jezusowe orędzie o Jego przyjściu, dawać świadectwo wiary w Jego słowo wobec dzisiejszych chorych, sparaliżowanych, potrzebujących uzdrowienia i nadziei.